Typhoon Pedring

Usually pag may bagyo lagi naman akong nasa bahay lang, and for a fact na nag-aaral pa ko noon gustong gusto ko ang umulan or bumagyo dahil possible na mawalan ng class,agree?. Sa totoo lang hindi ko naiisip yung maidudulot ng bagyo sakin o sa mga taong nakapaligid sakin, but then because of Typhoon Pedring naging aware ako sa posibleng kahinatnan natin, ng Pilipinas sa ganitong mga panahon.

Monday Morning September 26, 2011 nang nagsimulang umulan,it's like an ordinary rain hangang sa natulog ako ng lunch time at gumising around 6 in the evening, bigla akong nagulat na umuulan pa rin ng malakas. And I dont have any choice kundi pumasok sa work, I still managed to go to work early hindi naman kasi ganun ka traffic along Coastal Road even sa Baclaran and thank god nakarating ako sa office ng safe.Time is running for us sa floor feeling ko ang bagal ng oras ang tagal mag end of shift. Time is up uwian na,ginulat kami ng elevator sa Raffles Bldg, may hindi tamang nangyayari sa isang elevator,we dunno kung sira ba sya or what ,meron pa ngang nakasakay duon nung tumigil sa 15th flr pero napilitan syang bumaba dahil parang sira nga yung elevator. Finally nakababa na kami ng Bldg after a breath taking na ride sa elevator at binulaga kami ng isang malakas na ulan at hangin, grabe sa lakas I didn't expect na ganun pala kalakas yung bagyo. But still we need to go home sinugod namin yung malakas na ulan at hangin, We decided na wag na gamitin ang payong kasi hindi kaya ng malakas na hangin,masisira lang. Dahil pa din sa lakas ng hangin nag stay muna kami sa labas ng isang Hotel sa Ortigas I forgot the name, ang daming taon na stranded sa place na yun, ang daming nag liliparan na payong at kung anu-anong bagay, basang basa lahat ng tao, may pag sabog pa ata kaming narinig twice with matching Kislap sa isang Bldg sa Ortigas. We stayed there for about an hour, We continued  walking along Ortigas Rd and we walked like doing slow motion. Sa sobrang lakas ng hangin nahirapan kami maglakad, parang anytime liliparin kami ng hangin,seriously. Yeah! finally nakarating din kami sa MRT, we looked like "basang sisiw", pagod na pagod. After MRT pumunta naman kami sa terminal ng mga Van papuntang Cavite, nagulat kami sa dami ng tao na stranded sa Pasay nag stop na daw kasi ng Operation ang MRT and LRT. Where on our way to Cavite, biglang bumagsak yung MMDA arc along Edsa, Pasay Rotonda,hindi kinaya ng malakas na hangin. Continues traffic until we reached Baclaran going to Macapagal Blvd ,may isa na-naman MMDA Arc ang natumba,whatta hell natakot na ko sa possible na mangyari. ang nakapag-palungkot pa sakin, naka tune in sa Radio yung driver nang nasakyan namin na van, naka monitor siya sa news then may narinig kami na news na may nabagsakan na mag ina ng isang puno, but sad to say hindi na nasurvive  yung nanay and they still retrieving the kid. Finally I'm home, bigla ko naramdaman yung pagod, dahil sa layo ng nilakad, byahe at sa basa ng ulan.

I'd learned from this experienced ,that we need to be alert always, keep our mind active, don't lose hope and always pray to God. Kung dati gustong gusto ko ang umuulan para mawalan ng class, ngayon ayoko na. And one thing na noticed ko during this kind of situation , Filipinos are always smiling though kung anu-ano na ang nangyayaring nakakatakot sa paligid natin. 

I think one of the easiest way in facing those challenges in our life is SMILING  :D -Leo Arciaga

Sunday Reflection

It's a Sunday morning, I woke up early around 4 in the morning. Seriously I didn't drink nor go to a bar for a "gimik" last night just because I know to my self that I lost my Sunday habit , I was in my 5th grade in elementary when I started joining church activities. Naging member ako ng Youth Organization called "YIFI", I'd also joined Choir "Molino Parish Choir", until now member pa din ako ng choir pero bihira nalang talaga ako maka-kanta during mass or special occasion's. I know for a fact na hindi ko ma managed yung time ko for work, gala and gimik yung dating time ko for mass nawawala na dahil sa mga bagay na pinag-uubusan ko ng time. We're always asking for anything to God, pero pag naiisip ko na sandaling oras lang yung hinihingi nya every sunday sa-atin hindi pa natin maibigay, sobrang guilt talaga yung na pi-feel ko every sunday na hindi ako nakaka-pagsimba.

We Your servants give You humble thanks, Almighty God
for the gift of Your divine Son:
For the truth of His word and the example of His life;
for His steadfast obedience, by which He overcame temptation;
for His dying, through which He overcame death;
and for His rising to life again, through which we are raised to new life.
We thank You, O Lord.
Keep watch, dear Lord, with all who work or watch or weep this night,
and give Your angels charge over those who sleep.
Tend the sick, we pray, and give rest to the weary;
soothe the suffering and bless the dying; 
pity the afflicted and shield the joyous;
and all for Your love’s sake.Amen.
Hear us, O Lord.

Wishing will never be a substitute for prayer. --Ed Cole

So today I'm trying na maibalik yung dati kong sunday habit, not because this is just a habit but because this is my one way of saying THANK YOU to GOD dahil sa dami ng blessings na binibigay nya sakin though there's always an ups and downs sa buhay natin. 

Appreciate those Ups in your life and learn from those Downs in your life. -Leo Arciaga